Mammi kokki
Door: Hansasia
Blijf op de hoogte en volg Hans
14 Maart 2014 | Indonesië, Batavia
Het is stil lees ik in de mails. Tsja. Van "onder de locals" naar"als toerist" met Susanne, heerlijk samen, is een heel andere, prettige manier van reizen. Op koh Phangan met de aquakleurige zee, de bescheiden branding, wit zand met palmbomen staat alles in het teken van "loslaten". En dat bevalt prima. Niets is nog veel.
Ontslakken maakt het hoofd lekker leeg. Daardoor dwalen mijn gedachten soms terug. Leuke situaties, opvallende dingen.
Ik ben nog even weer in Jakarta. In mijn gedachten verzamelen zich de laatste reisverslagjes: 1 van Indonesie en 1 van thailand.
Het hotel in Jakarta is helemaal goed. Nieuw met allemaal spierwitte wanden waarop allerlei bekende afbeeldingen van de pop-art coryfee Andy Warhol. Mooie prenten van John Lennon, Che Chevara en Marilyn Monroe. De entree was aangekleed met mooie stoelen van Pierre Paulin. In de knallende kleuren paars, rood en groen. Geinig. Goeie sfeer.Ook in de witte gangen waaraan de kamers lagen hingen gigaprenten van Mick Jagger en Andy Warhol zelf. Een leuk concept!
Maar buiten , zag ik door het raam, was het shabby.Dat dan weer wel. Een enorme mall vol met prullaria, sleets geraakt door gebrek aan onderhoud, gaf de omgeving een troosteloze aanblik. Wat produceert Azie toch een enorme hoeveelheid rommel. Toch maar naar buiten. Een beetje linksaf, rechtsaf. Oef! Wat een drukkende hitte. Van mij mag de airco aan. Na een tijdje zit ik aan de andere kant van die mall. Een andere wereld. Hier speelt het leven zich af op straat. Overal kan je eten kopen, zitten, opeten. Een gezellige boel!
Veel meer dan wij klitten ze in Azie toch makkelijker bij elkaar.Ook heel aanraakbaar naar elkaar. Bij sommige mini eetgelegenheden kan je wel kiezen uit zomaar 30 verschillende gerechtjes. De geuren zijn heerlijk en laten je geen keus. Aanschuiven. Alles vers. Dit voelt goed. Ik orienteer mij en zie dat iets verderop bij een tafel met misschien nog wel meer gerechtjes het lekker druk is.daar moet ik naar toe. Eet nooit in een leeg restaurant zeggen ze. In de keuken moet doorstroming zijn.
Aan het eind van de tafels zit een Indonesische mevrouw op een strategische positie.op haar hoofd draagt ze een theemuts of zoiets. Misschien wel als vlag bedoeld. Bij haar moet je zijn anders krijg je niks. Zoveel is wel zeker. Ze geeft me een plat rieten schaaltje met daarop een stuk palmblad.Met haar linkerhand wijst ze me de weg naar al die lekkernijen.ik mag zelf uitkiezen hoeveel ik maar wil. Mooi toch. Zo te zien eet ze zelf ook met grote regelmaat van al die gerechten. Hier zit dus de smaakpolitie. Goeie zaak. Ze zit op twee stoelen wat met haar postuur volkomen logisch is. Elke dag weer proeven. Ga d,r maar aan staan. Iets verderop zit zo te zien haar dochter. Ook niet vies van lekkere hapjes maar nog wel met 1 stoel.
Ik ga langs de gerechtjes, kijk wat de indo,s nemen en wil eigenlijk alleen maar weten of het spicy is. Heel belangrijk want ik weet het indonesische woord voor brandweer niet. Want spicy is hier, zeker voor mij, echt spicy! Ik kies met m,n ogen: een gezellig rieten mandje vol: allerlei stukjes vis, groenten en nog wat onduidelijk spul wat wel lekker ruikt. Ik krijg er een rolletje rijst bij. Ik moet met mijn vangst naar de dochter wijst de baas, die niets ontgaat.
Dochterlief, zittend achter een tafeltje, lacht breed, scant mijn voorraad, zet er een flesje water bij en krabbelt wat op een briefje. Ik moet naar mammi zegt ze. Met het briefje. In de rij schuifel ik naar voren en geef het briefje aan de baas.het bedrag tikt ze in op de rekenmachine. Nooit geen misverstand. ik reken af. Het kost twee keer niks.Mammi mikt de muntjes en het papiergeld in een kartonnen doos. Ze lacht haar tanden bloot, wat ze overigens beter niet kan doen, ik tel nog snel 3 tanden.Ze wijst mij waar ik het allemaal op kan eten. Een plekje aan lage tafels met bijbehorende bankjes. Ik wrik mij tussen de locals. Iedereen glimlachen. Aardige mensen. Ik zit. Wat een gezellige boel hier. Eigenlijk heb je niet zoveel nodig: een rieten schaaltje, flesje water en een plekje.Als vanzelf hap je mee met culinair Jakarta. Het lijkt wel of iedereen wat anders eet. mijn ogen dwalen nieuwsgierig over de andere rieten schaaltjes. Weinig blanken hier trouwens. Ja je moet even over een restaurantfocus heen stappen om hier gewoon op straat met iedereen te willen, durven en kunnen eten. Voor mij een feest.
De smaken, de varieteit en verscheidenheid kunnen zich trouwens meten met de beste restaurants. Het verschil is de linnen servet. Soit.
Het smaakt me voortreffelijk en kan dan ook niet nalaten om tegen de dochter, die wat verderop links van mij zit, te zeggen, dat het heerlijk is. Ze lacht en wijst naar de theemuts, haar moesje.. Ze zegt "mammi, mammi" en nog wat. Het zal wel. Maar de bazin op de twee stoelen draait zich om. This is her moment! Ze weet het. Ze kan toveren in de keuken. En ja, koken doe je met je mond. Elke dag weer, jaar in jaar uit. Dan zijn 2 stoelen logisch.
De dochter zegt: "mammi kokki" ja dat dacht ik wel.ik geef mammi 2 duimen in de lucht. Het doet haar goed.
De locals vinden het allemaal wel amusant, mammi kokki krijgt de aandacht die ze verdient, dochterlief gaf de voorzet en kan ook niet meer stuk. We proosten allen met een flesje water. Verbinden doet goed. Een belanda aan tafel. Weer eens wat anders. De wat verlopen omgeving kreeg toch nog kleur.
Volg je neus, wees open minded en vermeng je zeg ik tegen mezelf. Altijd weer verrassend!
Ontslakken maakt het hoofd lekker leeg. Daardoor dwalen mijn gedachten soms terug. Leuke situaties, opvallende dingen.
Ik ben nog even weer in Jakarta. In mijn gedachten verzamelen zich de laatste reisverslagjes: 1 van Indonesie en 1 van thailand.
Het hotel in Jakarta is helemaal goed. Nieuw met allemaal spierwitte wanden waarop allerlei bekende afbeeldingen van de pop-art coryfee Andy Warhol. Mooie prenten van John Lennon, Che Chevara en Marilyn Monroe. De entree was aangekleed met mooie stoelen van Pierre Paulin. In de knallende kleuren paars, rood en groen. Geinig. Goeie sfeer.Ook in de witte gangen waaraan de kamers lagen hingen gigaprenten van Mick Jagger en Andy Warhol zelf. Een leuk concept!
Maar buiten , zag ik door het raam, was het shabby.Dat dan weer wel. Een enorme mall vol met prullaria, sleets geraakt door gebrek aan onderhoud, gaf de omgeving een troosteloze aanblik. Wat produceert Azie toch een enorme hoeveelheid rommel. Toch maar naar buiten. Een beetje linksaf, rechtsaf. Oef! Wat een drukkende hitte. Van mij mag de airco aan. Na een tijdje zit ik aan de andere kant van die mall. Een andere wereld. Hier speelt het leven zich af op straat. Overal kan je eten kopen, zitten, opeten. Een gezellige boel!
Veel meer dan wij klitten ze in Azie toch makkelijker bij elkaar.Ook heel aanraakbaar naar elkaar. Bij sommige mini eetgelegenheden kan je wel kiezen uit zomaar 30 verschillende gerechtjes. De geuren zijn heerlijk en laten je geen keus. Aanschuiven. Alles vers. Dit voelt goed. Ik orienteer mij en zie dat iets verderop bij een tafel met misschien nog wel meer gerechtjes het lekker druk is.daar moet ik naar toe. Eet nooit in een leeg restaurant zeggen ze. In de keuken moet doorstroming zijn.
Aan het eind van de tafels zit een Indonesische mevrouw op een strategische positie.op haar hoofd draagt ze een theemuts of zoiets. Misschien wel als vlag bedoeld. Bij haar moet je zijn anders krijg je niks. Zoveel is wel zeker. Ze geeft me een plat rieten schaaltje met daarop een stuk palmblad.Met haar linkerhand wijst ze me de weg naar al die lekkernijen.ik mag zelf uitkiezen hoeveel ik maar wil. Mooi toch. Zo te zien eet ze zelf ook met grote regelmaat van al die gerechten. Hier zit dus de smaakpolitie. Goeie zaak. Ze zit op twee stoelen wat met haar postuur volkomen logisch is. Elke dag weer proeven. Ga d,r maar aan staan. Iets verderop zit zo te zien haar dochter. Ook niet vies van lekkere hapjes maar nog wel met 1 stoel.
Ik ga langs de gerechtjes, kijk wat de indo,s nemen en wil eigenlijk alleen maar weten of het spicy is. Heel belangrijk want ik weet het indonesische woord voor brandweer niet. Want spicy is hier, zeker voor mij, echt spicy! Ik kies met m,n ogen: een gezellig rieten mandje vol: allerlei stukjes vis, groenten en nog wat onduidelijk spul wat wel lekker ruikt. Ik krijg er een rolletje rijst bij. Ik moet met mijn vangst naar de dochter wijst de baas, die niets ontgaat.
Dochterlief, zittend achter een tafeltje, lacht breed, scant mijn voorraad, zet er een flesje water bij en krabbelt wat op een briefje. Ik moet naar mammi zegt ze. Met het briefje. In de rij schuifel ik naar voren en geef het briefje aan de baas.het bedrag tikt ze in op de rekenmachine. Nooit geen misverstand. ik reken af. Het kost twee keer niks.Mammi mikt de muntjes en het papiergeld in een kartonnen doos. Ze lacht haar tanden bloot, wat ze overigens beter niet kan doen, ik tel nog snel 3 tanden.Ze wijst mij waar ik het allemaal op kan eten. Een plekje aan lage tafels met bijbehorende bankjes. Ik wrik mij tussen de locals. Iedereen glimlachen. Aardige mensen. Ik zit. Wat een gezellige boel hier. Eigenlijk heb je niet zoveel nodig: een rieten schaaltje, flesje water en een plekje.Als vanzelf hap je mee met culinair Jakarta. Het lijkt wel of iedereen wat anders eet. mijn ogen dwalen nieuwsgierig over de andere rieten schaaltjes. Weinig blanken hier trouwens. Ja je moet even over een restaurantfocus heen stappen om hier gewoon op straat met iedereen te willen, durven en kunnen eten. Voor mij een feest.
De smaken, de varieteit en verscheidenheid kunnen zich trouwens meten met de beste restaurants. Het verschil is de linnen servet. Soit.
Het smaakt me voortreffelijk en kan dan ook niet nalaten om tegen de dochter, die wat verderop links van mij zit, te zeggen, dat het heerlijk is. Ze lacht en wijst naar de theemuts, haar moesje.. Ze zegt "mammi, mammi" en nog wat. Het zal wel. Maar de bazin op de twee stoelen draait zich om. This is her moment! Ze weet het. Ze kan toveren in de keuken. En ja, koken doe je met je mond. Elke dag weer, jaar in jaar uit. Dan zijn 2 stoelen logisch.
De dochter zegt: "mammi kokki" ja dat dacht ik wel.ik geef mammi 2 duimen in de lucht. Het doet haar goed.
De locals vinden het allemaal wel amusant, mammi kokki krijgt de aandacht die ze verdient, dochterlief gaf de voorzet en kan ook niet meer stuk. We proosten allen met een flesje water. Verbinden doet goed. Een belanda aan tafel. Weer eens wat anders. De wat verlopen omgeving kreeg toch nog kleur.
Volg je neus, wees open minded en vermeng je zeg ik tegen mezelf. Altijd weer verrassend!
-
15 Maart 2014 - 09:52
Monique:
Hoi Hans en Susanne
Leuk weer even een reisverslag van je te lezen ik dacht ook van het is erg stil maar die genieten gewoon lekker met z'n tweetjes. Kreeg gewoon honger hahaha toen ik je verslag las wat zal dat allemaal lekker zijn.
volgens mij hebben jullie nog een klein weekje voordat jullie terug komen ik zou zeggen geniet ervan want het is zo weer voorbij!! Hoop jullie snel weer te zien en dan nogmaals alle verhalen.......
Lieve groetjes vanuit Borculo
Monique xx
-
15 Maart 2014 - 10:16
Thera :
Hoi hoi, mooi dit soort herinneringen! Geniet er nog even van! Lieve groet uit Driebergen, Thera -
15 Maart 2014 - 10:20
Marga:
Hallo! .....daar komt weer geluid uit Azië !! Maar de stilte was jullie gegund hoor, gezellig samen, dan wil de iPad nog wel eens op een plankje blijven liggen. Maar zo.n flash-back is leuk, om met Susan te delen ( en met al je lezers natuurlijk) terwijl je lekker Thais eet op het eiland.
Ik heb er een beeld bij en de geur in m.n neus !! Heerlijk.
Nog een kleine week toch? Hoop jullie gauw te zien en te horen.
Nog fijne dagen, nog lekker genieten samen.
Liefs,
Ruud en Marga -
15 Maart 2014 - 10:48
Louise Katus:
Wat leuk weer, om te lezen. Ik zie het gewoon voor me, je schirijft heel beeldend en humoristisch.
Bedankt voor dit verslag!
-
15 Maart 2014 - 11:13
Jolande:
...vol enthousiasme stort ik me weer op je verslag.
Niet verwacht, toch gestuurd!!! ik ben er blij mee altijd leuk om te lezen en het geeft me weer een glimlach
(ik kan zo meedoen met die indo's daar maar met meer tanden in de mond)
Geniet lekker saampjes van je bijzondere omgeving!!
Groetjes uit een (dun) zonnig Zutphen. -
15 Maart 2014 - 12:37
Marjan De Jong:
Toch nog een reisverslag en wat voor een, het water liep me in de mond en door jouw vermogen om met al je zintuigen waar te nemen rook ik vele verleidelijke geuren!
Nooit vermoed dat je ook zo'n schrijftalent hebt, ga maar vaak op reis!
Geniet samen nog volop en kom bruin en heelhuids weer thuis.
Marjan -
15 Maart 2014 - 17:46
Gjvo:
Hoi H en S,
Leuk om wat te lezen van jullie!
Hans, we hebben Tot Donderdag maar gewoon door laten gaan:)
Voor als jullie thuis zijn: gezamenlijk Pinkstervuur met de partners; Tot Woensdag uit Schiedam komt op bezoek, je merkt het, je bent even weg en we regelen van alles.
Ik ben natuurlijk wel een beetje jaloers op de mooie reis die jullie maken! Veel plezier samen en tot gauw. -
16 Maart 2014 - 20:01
Tuitjes:
Hoi Hans en Susanne ,
zoals je schrijft...........we proeven weer al die lekkere dingen en die geuren !! We zien het ook voor ons zoals je daar hebt gegeten. Waren laatst hier in de buurt bij een fantastische indisch afhaal ,( wat klinkt dat banaal ) , maar het was heerlijk, genieten nog na en nu weer jou verhalen !! Een fijne week nog , begrijpen we, genier ervan !
De tuiten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
