1 ei is geen ei

Na de hectiek van de metropolen jakarta,bangkok en zelfs semarang en de impressies van de projecten kies ik terug in thailand voor Phuket. Het beroemdste eiland met 2 gezichten: prachtige zandstranden in geweldige baaien, turkooise zee en de full entertainment dorpjes met gogobars, neonreclames, dansende zelfs verbouwde boys en girls. Ik vind in het niet toeristische noorden een leuk hotelletje een paar honderd meter van zee. Nai yang Beach onderdeel van het sirinat national park. Lekker rustig hier. Alles in zakformaat.
De keuze werd ook bepaald door een totaal ongerept stuk strand van 11 km. Het strand waar ieder jaar de giant leatherback schildpadden hun eieren komen leggen. De grootste nog levende schildpad met een gewicht tussen de 300 en 800 kilo en een lengte van zomaar 2 meter.tussen november en februari leggen ze tussen de 60 en 180 eieren waarvan overigens maar 15 % overleeft.ik ben een paar weken te laat maar blijf nieuwsgierig. Met de scooter op pad. Ondanks de 11 km strand viel het nog niet mee de plekken te vinden. De ene thai stuurt je naar rechts de ander naar links. Blijven lachen. Maar ik wilde die plekken zien, voelen. En dan: ongelooflijk zover je kan zien naar beide kanten verlaten strand. Begrenst door casuarani- en palmbomen waan je op een onbewoond eiland. Het strand zelf is eigenlijk maar een kort stuk van zee naar de bomen, steil, vrijwel direct een diepe zee en bovenaan een plat stuk met heel veel zacht wit zand. Mijn fantasie komt op gang: hier hijst een van de grootste nog levende reptielen, 180 miljoen jaar geleden al op aarde, zich moeizaam omhoog op weg naar het droge zachte zand. Tergend langzaam bereikt ze heel vroeg in de ochtend als het nog donker is haar doel. Graaft met haar vinnen een kuil en laat een giga aantal eieren achter nadat ze die voorzichtig met zand heeft afgedekt. De terugtocht naar zee is een makkie. Eenmaal in zee is ze snel uit het zicht. De eieren komen uit met een onderling waarschuwingssysteem waardoor het hele spul bijna tegelijk een sprintje trekt naar zee. Moet ook want in dat korte stukje loert veel gevaar: uit de lucht ( vogels)maar ook vanaf de grond (slangen)8Zo klein hebben ze veel vijanden eenmaal groot nauwelijks meer. Maar ook in zee loert gevaar. Het vele afval, vooral plastic is dodelijk voor de schildpadjes. Zo fantaserend begrijp ik de ideale omstandigheden: een enorm ongerept stuk strand mooi afgezoomd met bomen, een kort stuk steil omhoog en daar mooi en veel zacht droog zand. De giga schildpad kan zonder gevaar wel langzaam omhoog peddelen en daar hoog en droog de eieren leggen. Geenpunt. Maar de kleintjes net uit de dop moeten geen weerstand hebben. Het strand voor hen is kort en lekker aflopend naar zee. Sneller kan het niet. Kennelijk heb je 11 km ongerept strand nodig om die reuzeschildpadden te verleiden aan land te komen. De mannetjes komen nooit aan land, leven alleen in zee, paren tussen de 2 en 4 jaar en dat was het dan. Maar ze worden bedreigd er komen er steeds minder. Door de vervuiling.Projectontwikkelaars hebben het gebied ook ontdekt en kopen zomaar een paar km voor resorts. Marriot, holiday inn resorts en nog een paar waren er aan de onderhandelingstafel snel uit. En als het nu nog aan de kop of de staart van dit strand was. Soit. Maar de stukken strand voor resorts zijn infrastructureel gekozen. Goed bereikbaar. Prachtig daar niet van maar de schildpad vind het maar onrustig. Snap ik ook. Jammer. Het was ook te mooi: alleen een lap strand voor deze schildpadden, een enorme diversiteit aan vogels en koraal. Maar er zijn lichtpuntjes. Marriot maar ook de anderen sponsoren het broedgebied en organiseren van alles. Zo worden tegenwoordig de eieren verplaatst naar veilige broedplaatsen en worden de schildpadjes wat langer vastgehouden voordat ze terug worden gezet in zee. Om de overlevingskans, die heel klein is, tevergroten. Een mooi iniatief wat ook op een andere manier werkgelegenheid voor de thai creert. Daarnaast wordt er in de broedmaanden streng, met name snachts, gepatrouilleerd, om de rust te bieden die nodig is, bij de eierlawine.
Ik loop gewoon over dit strand wat kilometers achter m,n neus aan. Voor het besef en de beleving. Samen op hetzelfde strand, de giga leatherbackschildpad en ik. Alleen niet tegelijkertijd.
Het doet me goed hier te zijn. Dat die plekken nog bestaan.
Ik blijf vertrouwen houden.