Slowdown

Op een hemelsblauwe damesfiets met boodschappenmandje voorop ( you can,t always get, what you want. Rolling stones 69)
Fiets ik door Luang Prabang in Laos. Het is een mooie dag, in het stadje, 50000 inwoners, hangt een prettige vibe. Laos is het enige land in dit indochina deel, dat geen open verbinding heeft met de zee. Dat zet je economisch op achterstand. Infrastructuur is wezenlijk voor een land. Als er 1 land is, dat dit doorheeft en ook doorvoert dan is het China wel. Zonder om te zien naar natuur, cultuur en de mens doorsnijden ze landen op weg naar exploitatie van alles. Ook Laos mag zich verheugen in deze chinese : "way up to heaven". Ik weet het , ik weet het, van naar de bergen keken kan je geen brood kopen. Ook hier wil meer. De (social) media maken ook hier de mens wakker. Zeer gegund maar je wil zo graag, dat er een balans blijft bestaan tussen het authentieke, de cultuur en de vooruitgang. Het oude centrum is unescogebied, en bestaat nagenoeg geheel uit houten huizen. Veel in de franse stijl. Naast het stokbrood en de croissants hebben de fransen ook architectuur achtergelaten. De projectontwikkelaars hebben reeds de hand gelegd op het merendeel van de nog originele panden. Het worden boutique resorts. Ik juich niet te vroeg maar het is door de kleinschaligheid niet verkeerd. De Mekong aan de ene kant en een kleinere rivier aan de andere kant sluiten het stadje mooi in. Al snel laat je het centrum achter je en parkeer ik bij "utopia" the place to be in Luang Prabang. Een laid back plek waar alle backpackers rondhangen, liggen en zitten en druk zijn met niks. Een meter of 10 onder ons stroomt de rivier. De hele plek is bezaaid met dekjes die aan het hoofdeind een verhoging hebben waartegen je enige steun vindt. De rivier maakt een flauwe bocht naar de stad. Verderop is een bamboebrug die naar een tempel op het hoogste punt van de stad voert. Een volkje hoor, die backpackers, allemaal maanden van huis met bitter weinig geld maar veel plezier! Met z,n drieen een kop soep, een fles water van anderhalve liter in de hand en de onafscheidelijke rugzak. Trump houdt ze niet echt bezig. Wel zaken als duurzaamheid, eerlijkheid, samenzijn en respect zijn wezenlijk voor ze. Ik fiets terug met mijn hemelsblauwe damesfiets met boodschappenmandje voorop. Ik geloof in de jeugd. Het gaat ze niet om het doel maar om de reis in het leven. We kunnen van elkaar leren! Ik ga een hapje eten. Op de lokale markt, heerlijke vis gespiest aan een bamboestokje op de barbecue, wat rijst en kies wat groente van kramen die overbeladen zijn met deze veggies. Genieten is een kunst!