Broodje aap

De tussenstop in Dubai van 4 uur geeft ruimte voor wat eten en drinken en nog 2 verhaaltjes te plaatsen. Soms hoor je van iemand een bijzondere waarneming, een opmerkelijke story of verhalen waarvan je je afvraagt of het wel klopt, wel waar is. Of het geen "broodje aap" is. Omdat ik met een pontje de rivier was overgestoken trapte ik al snel tussen de vietnamees rijstvelden door. Laat Hoi An achter me en merkte al snel dat de hectiek doofde.
Ala je een paar kilometer opzij fietst tref je al snel een andere wereld. Op de eilandjes hier is iedereen druk met niks. Tot je stopt en je neus de goeie kant opdraait. Veel en prachtig handwerk tref je nog hier. Van het uitzagen van grote schelpen met parelmoer tot figuurtjes, die dan ingelegd worden in mahonieplankjes tot een oude man die op z,n hurken bamboe tot slierten zit te snijden. Hij vlecht daarvan ronde grote manden, die als vissersbootjes gebruikt worden. Met koeienpoep en zelfgemaakte lijm smeert hij de onderkant waterdicht. Voor 100 dollar ben je hier visser. . In de tijd van de fransen moest men belasting betalen over het bezit van een vissersboot. Zo werd de ronde mand geboren. Geen boot, is mand, dus geen belasting. Er waren hier nog 2 mannetjes die ze konden maken. In een ander gehuchtje zitten broer en zus ( ook oudjes) op een weefgetouw. Draad aan de stok, doorlussen en dichtslaan met een plank ontstaat er als vanzelf een mooi gekleurde sisalmat van 2x2. Doen ze 4 uur over. Kost 5 dollar. Ze doen er 2 per dag.
Materiaal 3 dollar per mat. Ieder heeft dan 2 dollar per dag. Tel uit je winst! Ze lachten allebei.
Een gehuchtje verderop kon je wat drinken. Langs een paar tafeltjes hingen aan een soort waslijn spulletjes te koop. Een doorzichtige plastic zak viel op. Gewoon vragen en hopen, dat je jonge mensen treft die engels spreken. De dochter van de baas werd opgetrommeld en kon verhalen. Het waren zakken, die men kocht als iemand was overleden. In de zak zat een soort jasje, een rond mutsje en een paraplu. Alles van papier leek me. Ik wilde het er niet uithalen. Alles in zwart wit. In de zak zat ook nog geld, vietnameese dong en dollars. Namaakgeld. Ze zijn wel goed maar niet gek. De overledenen werden tijdens een ritueel hiermee aangekleed. Het geld was om de goden gunstig te stemmen en liet zien, dat je bemiddeld was. En de papraplu? Die was voor als het ging regenen. Ik heb niet doorgevraagd: of dan de paraplu ook open de aarde in ging. Er moet wat te raden blijven.
Voor de jongeren, mocht het hen treffen, waren er ook soortgelijke zakken alleen de inhoud was veelkleuriger met onder andere veel rood. In plaats van geld ging een afbeelding van hun iphone6 mee in het graf.
In het noorden boven Hanoi richting china worden de doden tweemaal begraven. De eerste keer met de bekende rituelen zoals het aankleden. Na 3 jaar worden echter de doden weer opgegraven. Bij voorkeur door een of meerdere familieleden werd mij na wat heen en weer grpraat verteld. . De botten worden dan gewassen met water. Alles wordt vooraf geparfumeerd. Dat wel. Daarna gaan de schoongewassen botten in een speciaal kistje en wordt het weer teruggegeven aan de aarde.
Oprecht geinteresseerd dank ik haar voor het delen van deze intieme rituelen en onthullingen van haar land.
Op mijn fietsje peddel ik verder met de plezierige gedachte dat ik uit Nederland kom. Want dit was geen broodje aap!