Moeder Alexandra

Dit is andere koek! Het laatste kindertehuis, dat ik bezoek ligt aan de rand van de stad. Toch weer 2 uur in de auto in amazing Jakarta. Middenin een armzalige wijk valt het tehuis nauwelijks op. We worden ontvangen door een zuster/non die hier de scepter zwaait. Zij heeft het tehuis ook gesticht, met niks. Nou ja, 2 handen en een gouden hart. Zuster Alexandra gooit ons gelijk maar in het diepe: 110 kinderen. Wij de trap op achter haar aan. De slaapzaal van de meisjes. Ik tel 16 stapelbedden, 32 kinderen. Best wel veel. Ze zegt hier slapen 60 meisjes. 60? Yes! Op de grond, op schuimmatrasjes, tussen de stapelbedden. Nog een trap op. Jongensslaapzaal. Zelfde verhaal. Hier slapen 50 jongens.
Als hier 1 kind een infectie heeft of andere narigheid naar binnen brengt dan is een uitbraak logisch. En er is nog een zaaltje met babies. Die tellen ze nog even niet mee. Er lopen hoogzwangere kindmoeders rond. Waar te beginnen in deze wereld van de kraan en de dweil? De kinderen van 1 dag tot 18 jaar maken een blije indruk! Als je niks hebt is iets al veel denk ik. Meisjes van een jaar of 8 zeulen liefdevol met babies rond. Alle kinderen zijn op elkaar aangewezen. De non, gekleed in een zwart habijt, heeft dit 12 jaar geleden opgezet. Ze is niet meer de jongste maar ze heeft een power, een daadkracht. Inmiddels werken er 21 mensen bij haar. En ze heeft een eigen monastry gesticht. Tegen het tehuis aangebouwd. Er wonen 6 zusters in opleiding. En moeten n in vol ornaat 2 helpen in het kindertehuis. Het zijn nog meisjes van 18/19 jaar. Hun stapelbedden in het kleine klooster liggen vol met pluche beesten. Ondanks hun volwassen keuze voor dit werk is hun jeugd nog niet voorbij. Zuster Alexandra wordt niet boos, windt zich niet op maar houdt stug vol ondanks vele tegenslagen
en beperkte middelen. Topsport! En nu zegt het " government" dat het tehuis weg moet. Het staat aan de verkeerde kant van de straat. Daar moet alles weer groen worden. Aan de overkant van de weg dan maar weer verder. Van een donateur een oud huis gekregen, slooprijp op een klein stukje grond.Er wordt nieuw gebouwd. De aannemer weet, dat er geen geld is maar wil wel alvast beginnen. Die zijn er niet veel.
Terwijl wij met zuster Alexandra in gesprek zijn wordt er door mensen uit de buurt voedsel gebracht. Ze doet mij denken aan moeder Theresa. Er wordt veel geschreven en gesproken over leiderschap.Nou kom eens langs zou ik zeggen. Je kijkt je ogen uit hoe ze het doet. Low profile, slaapt zelf bij de babies want die zijn kwetsbaar. De kleintjes springen om haar heen wat steevast een aai over je nol oplevert. Ze bakken koekjes met elkaar om te verkopen. Alle beetjes helpen. Hoopvol kijkt ze naar de belanda..Elke bijdrage is welkom zegt ze.ondanks 110 kinderen, twee handenvol babies en wat kindmoedertjes wordt aan de overkant maar gebouwd voor 80 kinderen. De plek is te klein voor meer. Soms oogt ze even emotieloos als ze vertelt wat er allemaal op haar pad komt. En toch is ze elke dag dankbaar voor allles wat gebracht wordt. Voor haar kinderen. Ik zal in nederland een goed ambassadeur voor haar zijn. Moeder Alexandra verdient alle steun!