Que sera sera

Toen ik in chiangmai werd losgelaten ( taxi, vliegtuig in/uit, tuktuk) stond ik voor een mooie tempel. Mooi ding! De wat phra singh. Het centrum van de stad is een vierkant waarbij op elke zijde in het midden een gate is ( met tempel natuurlijk).
Er stond een oude man achter een tafel waarop zomaar 30 glazen stonden. Elk gevuld met water. De een wat meer dan de ander.
We kennen dat wel. Als je goed wrijft hoor je verschillende tonen.
Hij was er bedreven in, stond met zijn rug naar de drukke straat en ging op in zijn kunstje. Het was een ongelijke strijd, het subtiele glasgeluid tegenover de alsmaar razende en dreunende straat. De mensen vonden het zichtbaar leuk, bleven staan en luisteren. Ook de backpackers van de soundblastersgeneratie ( scrabble) bleven hangen. Dicht bij het glasorkest hoorde je que sera sera what ever will be will be. Doris Day is er beroems mee geworden en de laatste jaren veel gecoverd. Wat me trof was de eenvoud waar nog ruimte voor is in deze hectische wereld. En de mensen die hier allemaal positief op reageerden. Onder zijn wimpers door keek hij of de waardering voor zijn muzikale uiting ook nog wat opleverde. Iedereen deed glimlachend wat in een bakje.
Ik bedoel romantiek is mooi maar de schoorsteen moet wel roken!