Lichtpuntjes hoe klein dan ook

Fysiek schrijdt je voort mentaal blijf je soms hangen. De natuur, de schildpadden, het kwetsbare ecosysteem , de toch weer kleine kansen, stapje voor stapje, het maakt je stil. In gedachten was ik ook weer even terug in de hoerenwijk buiten semarang in indonesie. Ik dacht ook daar aan kleine stapjes. We hadden een gesprek met de landlord zoals hij genoemd werd. De huisjesmelker van de wijk. Hoeren huren, hij int de penningen. Zo levert ieder zijn bijdrage aan deze wondere wereld. Hij vertelde ons, dat als er een babytje geboren werd en het was een meisje iedereen blij was. Ze werd met gejuich ontvangen. Over 18 jaar was ze een moneymachine! Nou dat vonden wij wel erg cynisch. Maar dat werd weggelachen. Het is een snoeiharde wereld.
En dat terwijl in heel veel andere landen het juist andersom is: hoera een jongen! Ik besef dat dit een interpretatieverschil is. Hier gaat het ook over een moneymachine. Rare wereld.
Toch is het allemaal al wat positiever en is er perspectief. Op korte termijn zijn wat successen geboekt. Die moet je tellen anders sta je hier altijd met lege handen.
De kindertjes waarvan niemand weet wie de vader is gaan ook een nieuwe betere tijd tegemoet. Met trots werden we op een middag een karaoketent binnengeduwd. Het zag er opgeruimd uit. Ik dacht nog : ik zing geen noot want voor dat je het weet heeft ze de microfoon vast! maar dat was ook helemaal niet de bedoeling. Een jongevrouw in spijkerbroekhotpants begroette ons. Wij allervriendelijkst terug.
Ze dook een zijkamertje in en haalde een klein kerstboompje tevoorschijn: een meisje van nog geen jaar met in ieder oortje twee gouden ringetjes, een gouden kettinkje om en een prachtig wit feestjurkje aan. Met allemaal krulletjes op haar bolletje ( heel indonesie heeft stijl haar) werd ze in zo,n driepoot gehangen. Ze kon geen kant op. Ah! Daar was haar man. Allervriendelijkst en netjes. Wij waren getuige van het een nieuw hoerenproject ( een piloot zouden de belgen zeggen) deze mevrouw en meneer waren de ouders van dit leuke kerstboompje. De man bleef hier, zoveel was wel duidelijk en het meisje had een aanwijsbare vader. Het is pril,zeker, maar als je daar bent voelt dat als winst, een stap in de goede richting. Je ziet waar het naartoe moet. Kijk de hoeren schaf je niet af. Hoeft ook niet. Daar moet je niet je kop voor in het zand steken. Zingen is van alle tijden (?!) Het gaat om de uitwassen bestrijden, dat snijdt hout hoe bescheiden dan ook zeg ik telkens weer. Condoomgebruik geactiveerd, , kinderprostitutie weg, ieder kind z,n eigen vader. Nu nog de vaak erbarmelijke leefomstandigheden, de hygiene aanpakken. Stapje voor stapje. De boom moet gebogen worden niet gebroken. Wij, nou ja, het project/camp investeren nu de komende tijd, in de 50 kinderen en de gewezen kinderhoertjes voorzover die behoefte hebben aan houvast, een nieuwe structuur. Spelenderwijs worden de jongsten opgevoed, krijgen ze engelse les met plaatjes, verhaaltjes naast de kinderkoran en het bahasa indonesia dat nogal eenzijdig ontwikkeld is bij deze groep kinderen. Nu nog de weg naar school aantrekkellijk maken. Een groepje mag van de moeders met ons mee naar een school. In de bus. Daar luisteren ze mee met al die andere uniformpjes naar onze verhalen over sneeuw in belanda ( gelukkig een ipad met bakken sneeuw in de tuin) zien koreaanse vrouwen uit onze groep in klederdracht en horen uit maleisie versjes en nog meer. De indonesische vrijwilligers gooien er een strijdkreet tegen aan. Geweldig zoals zo,n klas dan brult in koor! Ons meegenomen kindergroepje was zichtbaar onder de indruk. een nieuwe wereld. Zo,n klas rechtop en uit volle borst. Dat leek me ook wel wat. 1 t/m 10 in het engels en het nederlands. Het ging er in als koek. Al de klassen, we deden er vier, hingen dan aan je lippen en zongen de getallen alsof het een liedje was. Mooi man! Ik liet het ze ook opschrijven want anders dan weet je het wel. Je bent de klas nog niet uit of het is al verdampt. Ze riepen me nog na: van persie, robben. In de pauze nog samen gevoetbald. Op een kluitje. De Koreamannen deden ook mee.
De kindertjes die met ons mee mochten, een beetje aan de school ruiken, keken het wat indonesisch aan. Gereserveerd. Stapje voor stapje op weg naar een wereld hoe klein dan ook met enig perspectief. Dat is je houvast. Niet meer niet minder.
Netzo als bij de schildpadden waar de bedreiging ook met kleine stapjes wordt bestreden. Zo kwam ik erop. Kinderschildpadjes en kindermensjes.
Alles van waarde is weerloos (Lucebert)