Hill tribes

Er was een ontmoeting georganiseerd met de nieuwe zeg maar superburgemeester van Pai en omstreken. Tegelijkertijd was op dezelfde plek, zoals later bleek, een liefdadigheidsfeestje. Kortom: meet and greet op z-n thais. Ik mocht mee met de eigenaar van het olifantenkamp, die daar voor uitgenodigd was.
Uiteindelijk gingen we met z"n vieren. Kamperen. Op 2000 meter.
Koud! Maar ik loop op de zaken vooruit.
Na een rit van pakweg anderhalf uur kwamen we bij de toegang tot een "national parc". De weg ging stijl omhoog maar iedereen heeft hier 4wheeldrive.prachtige dieptes, enorme panoramas het hield niet op.het maakte me wel nieuwsgierig. Waarom niet gewoon in Pai? We moesten zelfs een paar keer telefonisch de wegvragen ( voor verbinding uit de auto naar een open hogere plek) en na een paar bochten op een steeds slechtere weg zagen
We na ruim 2 uur rijden een groepje zelfgetimmerde huisjes tegen de bergwand liggen. Veel golfplaten tussen het groen.
We waren aangekomen. Dichterbij bleek het een drukte van jewelste. De inwoners en andere thaise gasten waren samengekomen op een gemeenschappelijke plek. een overkapte ruimte.
Een heel groot scherm en een microfoon. Karaoke was in volle gang. Uit volle borst en met diepe overtuiging (once in a liftetime a star) zong men 1voor1 de tekst van het scherm. Knetterhard.
Aan onze tafel was inmiddels ook de nieuwe superburgemeester neergestreken ( in camoeflagepak. Jazeker). De eerste flessen werden ontkurkt en de thaise wishky ging stevig rond. Ik zag het aankomen, de avond was nog lang. Glas in de hand even de andere kant opkijken en dat scheelde gauw een rondje of 2.
De stemming steeg er werd voortdurend geproost en de wiskeyvoorraad slonk. Ze dronken het als water. Toen ging de superburgemeester van tafel op weg naar de karaoke. Een grote kerel in camoeflagepak ging helemaal uit z'n dak! Zo maak je je entree als nieuwkomer. Tsja. Onder luid applaus nam hij na enkele liedjes weer plaats aan onze tafel. Hij was trots dat zag je.
Ik mocht later ook maar daarvoor had ik toch te weinig gedronken en begreep ik van het thaise schrift helemaal niks. Een goed excuus. Er gingen stukjes orgaanvlees rond en wat verderop hielden mannen met lange dikke bamboestokken waaraan stukken vlees waren gespiesd, deze in een kampvuur. We waren op bezoek bij een hill tribe, een soort bergstam. Ongeveer 15 gezinnen woonden als een groep van ongeveer 60 mensen bij elkaar. Ver van de bewoonde wereld. Met eigen klederdracht wat met name de vrouwen elke dag droegen. Mooie dieppaarse veloursachtige rokken en hesjes in dezelfde kleur maar dan afgezet met rose band. Het bleek een groep afkomstig uit Tibet.
Daar zonder werk geraakt en vertrokken naar betere oorden. Dat werd Miranmar. Uiteindelijk waren ze daar ook niet welkom en werden het land uitgezet. Thailand nam ze op mits ze de thaise normen en waarden repecteerden. Inmiddels leefde men alweer een jaar op 40 op deze afgelegen plek.
Er ging wat gebeuren want vooral vrouwen verzamelden zich op rijen stoelen in de gemeenschappelijke ruimte. Nadat "iedereen" zijn zegje in de microfoon had gedaan kregen alle vrouwen dekens uitgereikt wat dankbaar werd aanvaard. Bij navraag bleek het een hele arme groep te zijn die nogal basaal leeft. Varkens onder de "woonkamer" allemaal een stukje grond voor groenten en verbouwde koffie.
Even later werd er tweedehands kleding uitgedeeld (zo rijk zijn de thai natuurlijk ook weer niet dat het nieuw spul is)hoe blij kan je zijn met niks. Genoeg te leren van deze mensen.
Het werd donker, de tentjes werden opgezet om te eslapen opde grond in slaapzakken van het formaat thai. Dat werd nog een heen enweer geschuif voordat je je beschutting had gevonden. Eigenlijk werd je de hele nacht steeds weer wakker van de kou. Maar dat was later. Overal werden kampvuren ontstoken wat geen overbodige luxe was daar.
We werden uitgenodigd voor een "diner". De superburgemeester ,die overigens een koppel met pistool droeg over zijn camoeflagepak (crazy world) werd getracteerd. Op een plek, overkapt,donker, achter 1 van de huisjes, stond de tafel gedekt.
Nee, niet gedekt. Dat roept absoluut verkeerde beelden op. Op een stenen tafel was een aantal emaille schaaltjes neergezet. De schaaltjes zagen eruit alsof er mee gevoetbald was. In ieder bakje zat een groente, een dikke saus en nog iets wat vast "very spicy" was. In het midden een grote bak ( die wij nog niet gebruiken voor de hond maar ala) waarin stukjes kip lagen. Rondom zaten aan tafel: de baas van de politie, de superburgemeester ( die trouwens al behoorlijk in de olie was) een politieagent die dit volkje als "aandachtsgebied" had. Hij kwam er af en toe. Men regelde vooral alles zelf.verder waren wij met z'n vieren aangeschoven. Een vaag lichtpuntje werd onder luid gejuich ontstoken.Van donker naar duister. Zonder aankondiging begon iedereen met de handen in de schaaltjes te scharrelen en te eten. Je weet dat je dan mee moet doen anders slaap je met een rammelende maag. Ht was even wennen maar honger verlegd grenzen you know.
Het eten bleek bijzaak. Als een trofee werd een fles thaise wiskey van het formaat kleine jerrycan op tafel gezet. Het leek me 2,5 liter. Ook nu geen startschot maar alsof het leven er van afhing werd er gedronken. Iedereen. Ik wilde nog even zgn. mijn schoenveters strikken maar werd snel bij de les getrokken. Ze dronken het als melk: glas leeg, glas vol. En proosten he! Na elke slok werden de glazen aangetikt. De politieagent die naast mij zat lustte er wel pap van en dronk zo gulzig dat ik hem dronken zag worden. De olifantenbaas zat naast mij en daarnaast de canadese vrouwelijke volunteer. Die was aan de beurt. Steeds als we geproost hadden met z'n allen boven al die "kattebakjes" stak hij zijn hand uit naar de canadese om elkaars hand te schudden. Maar al snel schakelde hij op: "I lovely you" was een mooi dronkemans gebaar. De politiechef en de burgemeester lieten hem. Ze hadden inmiddels genoeg aan zichzelf. Het werd later, de fles naderde al aardig de bodem ( vooral dankzij de sterke macht) en " I lovely you " ging over de tafel na iedere slok. De canadese had het er moeilijk mee. De agent wilde opstaan om "I lovely you" kracht bij de zetten. Hij moest zich overigens goed vast houden aan de tafel. De 2 " big shots" hingen inmiddels tegen elkaar aan. Aandoenlijk gezicht: 2 camoeflagepakken met pistool, eerder karaoke zingend, hadden elkaar gevonden. Zo kan je ook verbinden. Altijd makkelijk in de strijd van openbare orde en criminaliteit. Wij zaten er nog redelijk fris bij en waren niet echt meer verbonden. De olifantenbazin schatte de situatie in en zei tegen de agent, dat hij moest weten dat cathy de canadese en ik bij elkaar hoorden. Zijn gezicht kreeg het mimiek van een droevige clown. Zakte achterover dronk het restantje wiskey op en viel met zijn hoofd op tafel in slaap. Situatie gered.
We gingen van tafel zonder gezegd te hebben, dat ik tijdens het eten, een stukje kip uit de bak pakte wat mij in het duister lekker leek. Het bleek de complete kop met snavel en al te zijn. Ze hadden alles van de kip gebakken. Er zijn grenzen. Brrr.
De 2 nieuwe overheidsvrienden liepen gearmd, om elkaar op de been te houden, naar het kampvuur iets verderop. Rond het vuur stonden wat stoeltjes. Beide camoeflagepakken zaten al. De bedoeling was dat we ook gingen zitten. Te weinig stoelen de superburgemeester sloeg met zijn handen op zijn knieen en nodigde de canadese uit om op schoot te komen zitten. een werkelijk gastvrij volkje.
De nacht was echt koud. 2000 m hoogte en slapen in je kleren op de grond. Waar is het fout gegaan in mijn leven?
De volgende morgen branden de kampvuren alweer. Was nodig.
Aan een tafeltje was de "dokter" neergestreken. Bloeddrukmeter, weegschaal en een schoolschriftje voor aantekeningen. Ze stonden in de rij! Het mooie is dat de stam die daar leeft inmiddels geleerd word om zelfvoorzienend te zijn in termen van gezondsheidszorg, onderwijs en werkzaamheden waar je geld mee verdient. Meer dan alleen een plek bieden ver weg en hoog in de bergen. Je hoopt alleen dat het authentiek blijft. Niet alles wat "wij" nastrevenswaardig vinden is het ook. Het liedje van wim zonneveld (het dorp) kwam even voorbij.
Het was een prachtige belevenis zo tussen de locals. Ook al omdat bleek, dat hier nog nooit westerlingen geweest waren. Bijna niet te geloven dat die plekjes er nog zijn. Ik mocht er even zijn